Tak to się zaczęło…

Wszystko zaczęło się trochę ponad rok temu. Zbliżały się moje trzydzieste urodziny i wspólnie z Arkiem zdecydowaliśmy, że to najwyższy czas, aby postarać się o dziecko. I stało się, dwie kreski na teście ciążowym  Wizyta u lekarza, potwierdzenie ciąży – standard. Ale kolejna wizyta nie była już taka standardowa – usłyszałam od mojego lekarza: „To mamy kłopot w nadmiarze”  Gdy pokazał mi na USG trzy bijące serduszka, byłam w szoku. Liczyłam po cichu na bliźniaki, ale trojaczków się nie spodziewałam…

Dosyć szybko poznaliśmy „konfigurację” – dwie dziewczynki i chłopiec  Super! Teraz tylko wybrać imiona  Ania i Aleksander były pewne. Pod znakiem zapytania była Alicja. Arek chciał Nadię. Ale wtedy nie byłoby Drużyny A!  Stanęło na moim  Jest Ania, Aleksander i Alicja 

W 23 tygodniu ciąży trafiłam do szpitala – przedwczesne skurcze, ciąża zagrożona. Udało się nam wspólnie wytrwać jeszcze prawie 3 tygodnie.

02 kwietnia 2014 roku – 26 tydzień ciąży – dzień podobny do poprzednich. Był u mnie Arek, przyniósł smakołyki dla swojej potrójnej ciężarówki  Jak zwykle wyszedł dopiero wieczorem. Wszystko wydawało się być OK. Wydawało się…

Po godzinie 22-giej odeszły mi wody. Natychmiast badanie i decyzja lekarza dyżurnego – na porodówkę. Wszystko działo się bardzo szybko. A ja byłam przerażona. Wiedziałam, że to za wcześnie. Bałam się, czy dzieci urodzą się żywe, a jeśli tak, to co z nimi będzie… Krótko po godzinie 23-ciej Drużyna A była już na świecie. Niestety nie słyszałam ich płaczu, nie mogłam ich przytulić, ani nawet zobaczyć  Dzieci były w ciężkim stanie. Czekałam na Arka, a łzy ciekły mi po policzku. Czułam wtedy tylko strach. Tak bardzo chciałam im powiedzieć „przepraszam”. Dzieci były w 100% zależne ode mnie, a ja nie dałam rady. Nie ochroniłam ich. Przepraszam…

Gdy Arek przyjechał, mógł zobaczyć dzieci. Nasze kruszynki…

Ania: 800 gram, długość 38 cm

Alicja: 790 gram, długość 38 cm

Aleksander: 820 gram, długość 39 cm

Ja po raz pierwszy mogłam je zobaczyć dopiero dwa dni później. To był szok! Takie maleństwa… Bezbronne, słabe, a jednak walczące o to życie. Leżały w inkubatorach, zaintubowane, podłączone do miliona kabelków i czujników. Anię pierwszy raz zobaczyłam tydzień po porodzie, ponieważ od razu została przewieziona do Zabrza.
To jej tak spieszyło się na ten świat…

Ania – pierwsze chwile życia