Nie jestem super mamą

Bardzo mi miło, gdy ktoś mówi, że jestem super mamą, że mnie podziwia, bo jak ja sobie z tym wszystkim daje radę. Ale ja przecież nie robię nic nadzwyczajnego. I nie piszę tego z fałszywej skromności i by pojawiły się teraz komentarze zapewniające o moich super mocach.


Każda mama, która opiekuje się swoimi dziećmi, jest super mamą. Bo co mają powiedzieć matki samotnie wychowujące dziecko? Albo matki, które mają męża, ale czasy są, jakie są - spędza on całe dnie w pracy, tym samym wszystkie domowe sprawy spadają na tę mamę. Co mają powiedzieć mamy pracujące, które muszą łączyć pracę zawodową z prowadzeniem domu lub mamy, które nie potrafią znaleźć pracy i martwią się, jak dożyć do pierwszego... Przecież one tak samo jak ja kochają swoje dzieci, chcą dla niech jak najlepiej oraz mają mnóstwo obowiązków. I przed nimi wszystkimi chylę czoła.
Nie mówię, że jest mi łatwo. Jestem zmęczona zarówno psychicznie jak i fizycznie. Coraz trudniej jest mi jeździć na rehabilitację - wybrać całą trójkę z domu, nosić te foteliki z dziećmi, które są coraz cięższe... Wózka nie wezmę, bo nim i tak nigdzie nie wjadę, taki mamy kombajn. Ale przecież nie zrezygnuję z rehabilitacji tylko dlatego, że czasem mi się nie chce (tak! mi też się czasem zwyczajnie nie chce) albo że nie mam siły. Zapewnienie dzieciom najlepszych warunków do rozwoju jest moim obowiązkiem. A nagrodą są uśmiechy na tych małych buźkach, gdy wchodzę rano do ich pokoju, by rozpocząć kolejny dzień :)*

*W tekście pisałam o mamach, ponieważ sama nią jestem. Dotyczy on jednak również ojców, babć i dziadków, starszego rodzeństwa, opiekunów prawnych - wszystkich, którzy opiekują się dziećmi.