Złe dobrego początki?

Wracam dziś do tego tekstu. Opisałam w nim trudności w leczeniu i rehabilitacji Drużyny. 
Dziś zamieszczam sprostowanie...



W tekście oparłam się na konkretnej sytuacji, jaka miała miejsce w żorskim ośrodku. Od tamtej pory byłam tam dziś pierwszy raz na rehabilitacji i miałam okazję porozmawiać z panią terapeutką. Obie przyznałyśmy, że było trochę nerwowo, ale wszystko sobie wyjaśniłyśmy i myślę, że będzie OK. Rozmawiałam też z szefową ośrodka, ponieważ wspomniany tekst dotarł do "samej góry". Tu również wszystko wyjaśnione.
Tekst nie miał traktować konkretnie o tej placówce. Pisałam również o kolejkach do lekarzy (które znamy przecież wszyscy), o ogólnych trudnościach w znalezieniu terapeutów, czy o oczekiwaniu na refundację sprzętu terapeutycznego. Mam nadzieję, że został odebrany właśnie w ten sposób.
Zanim go opublikowałam, powinnam pewnie wyjaśnić wszystko, ale z drugiej strony - takie sytuacje się zdarzają. I pewnie nie tylko mi (prawda?). Czasem wystarczy iskra i coś wybucha.
Współpracę z ośrodkiem rehabilitacyjnym w Żorach rozpoczęliśmy trochę z falstartem. Najpierw my nie mogliśmy chodzić, bo Alicja była po operacji, później ośrodek przeprowadzał się do nowego budynku i poproszono nas, żebyśmy zgłosili się po przeprowadzce. Gdy wreszcie udało się zgrać - afera na pierwszych zajęciach ;) Dzisiaj jednak było całkiem inaczej. Ania ćwiczy z nowym wujkiem i chyba wpadł Jej w oko, bo w ogóle nie płakała ;) Z panią logopedą ustaliłyśmy plan działania. Będzie pracować z dziewczynkami nad jedzeniem, żeby wreszcie pożegnać butle i mleko. Jestem pełna nadziei i - wbrew pierwszemu wrażeniu - zadowolona. Czyżby to były tylko "złe dobrego początki"? :)